 |
     Maart 2016 Als ik in Trinidad (Cuba) lamsvlees bestel, lijkt dit verdacht veel op uitgekookte stoverij.
Nu bestel ik voor 10 EU (voor de geïnteresseerden ; mijn dag-budget voor eten en drinken is 13 EU) een `bistec`` (steak) in Hotel Jagua en is er weer iets loos. Het duurt uren. Als ik in mijn basis Spaans vraag: `¿Dónde está bistec?` wordt de garçon zenuwachtig. Ze hebben er een probleempje mee in de keuken, ze krijgen hem niet gebakken??!!! `Oh una salada frio de chef is ook goed, hoor`. Ik heb honger en het Cubaanse wachten is niet aan mij besteed. `No no no, señora de `bistec` zal er komen` en komt er ook…. Een flinterdun lapje zo taai als wat. De 2 hongerige katten onder mijn tafeltje hebben een topdag. Ik zeur er niet over maar hoor achter me in het hotel wel gevloek. En dan nog in het Vlaams! Hee, een leuke groep toeristen uit warempel… Waregem. Hotel Jagua is volzet en zij zitten nu wat met de handen in het haar. Meer en meer merk ik dat Cuba de grote en snelle toestroom van toeristen niet kan volgen.
We praten wat over en weer en ik hoop deze West-Vlamingen geholpen te hebben door hen te verwijzen naar de prachtige zuid tip van Cienfuegos, Punta Gorda, waar net achter het hoekje zich het éne prachtige `casa particulara` (guesthouses) naast het andere bevindt.
Donderdag 03/03 Cienfuegos, Cuba:
Vrijdag 04/03 Cienfuegos, Cuba:
6 A.M.: m`n interne wekker doet me ontwaken. In de tropen sta je op en ga je onder met de zon.
`Another day in Paradise` bedenk ik terwijl ik de ketel op zet voor koffie. `Hee, verdorie, de brandalcool (ethanol, een vloeistof waarmee ik kook) is op. Hm…, dan maar bijvullen.` De container die ik uit de ankerkluis haal is zo verroest dat ik er nu ook mijn gereedschapskist moet bijhalen om de plastic super beveiligde draaidop los te wringen. Je moet er wat voor over hebben. Mijn tas Colombiaanse - heb vorig jaar een voorraad ingeslagen wegens top lekker - koffie smaakt extra goed. Tegen 6u30 kan ik aan mijn E-boek beginnen. T.t.z. HER-beginnen. Ik ben intussen 4 jaar geleden beginnen schrijven.Telkens wanneer ik zeil, temeer met crew aan boord, dien ik het schrijven stil te leggen. Ook wanneer de bootwerken 100 % mijn tijd en aandacht vragen, komt er van schrijven niets in huis. Vorig jaar had ik toch eindelijk zo goed als mijn 1ste versie voltooid. Toen zijn de piraten aan boord gekomen en hebben samen met nog andere waardevolle en dierbare spullen dit unieke exemplaar meegenomen. Doffe ellende! Natuurlijk had ik back-up`s. Maar ook de harde schijven hebben ze me ontvreemd! Gelukkig is er de Cloud van Google Drive waar ik ooit een 60-tal voltooide pagina`s opzette en nu terugvind. Het leeuwendeel van mijn schrijfwerk was er echter nog niet op geplaatst wegens vaak lamlendige Wifi. Mentaal een felle opdoffer en pas nu, een jaar later, vind ik weer de moed om te herbeginnen, te reconstrueren. Na enige uren werk, wil ik dit dus wijselijk opslaan op Google Drive. Helaas, staan ze hier in Cuba in 2016 lang zo ver nog niet. Het Wifi signaal – pas 3 maand geleden voor het eerst aanwezig in Cienfuegos! - dat ik aan boord oppik van de Marina werkt meer niet dan wel. Pfff. Dan maar naar de kant roeien en kijken of ik in Hotel Jagua meer succes boek? Het is er eigenlijk heel leuk werken; gezeten in sjieke zetels aan een grote salontafel, 110 walstroom for free en als je er na 4u komt internetten krijg je er romantische piano en saxofoon live muziek bovenop. Uiteraard heb ik toestemming gevraagd aan de hotelmanager en ja hoor. Ook hier hebben de Cubanen me graag. Het Cubaanse dienstertje serveert me zelfs water met veel ijs en vooral met telkens een schattig knipoogje.
Niet alleen om mijn werk te back-uppen maar ook om correspondentie te voeren waaronder nu vnl. de mails aangaande offertes voor een nieuwe genua. Ook de meteo dient nu opgevolgd, eens ga ik hier toch willens nillens `moeten` vertrekken. Dus, al paddelend naar de wal met waterproof ingepakte computer. Mijn buitenboordmotor is afgelopen 3 maand 3 maal hersteld en heeft na elke herstelling hooguit 3 dagen gedraaid. Er is dus meer aan de hand met `Walterke`. Ook daar dient ooit een oplossing voor gevonden. De wind is toegenomen en blaast me eerder de baai uit dan naar de wal. Oplettend voor al dat opspattende zout water tracht ik harder te roeien, niet makkelijk met op mijn schoot de laptop, tussen mijn voeten de vuilzak en op mijn rug mijn rugzak overvol geladen met allerlei op te laden `speelgoed` (fototoestel, GSM, portofoon, video camera, Tabloid, satelliet telefoon, herlaadbare batterijen, zaklamp …). Ik sleep de dinghy op het strand en wandel naar Hotel Jagua. Hmmm, daar is ze al met het ijswater. Heb je vandaag ook internet carta`s por favor, senorita? Nee, helaas vandaag niet, zegt ze met oprechte spijt. Misschien toch nog vanmiddag? Of vanavond? Of morgen? Of je kan ze ook op straat kopen of in `il centro`, je weet wel ….`. Ik heb veel zin om me in de airco gekoelde lobby in zo een gemakkelijke zetel te laten ploffen en nog wat mijn Spaans te oefenen met deze vriendelijke serveerster terwijl ze me blijft ijswater uitschenken. Ik grabbel echter mijn moed en rugzak bijeen en stap de boulevard op richting Malecón. `Taxi? Taxi? Taxi? Hee, Taxi? Taxi? Ze denken hier zeker dat ik `Taxi` heet? `No no, mi jamo Sigrid en ik hou van wandelen, jo mucho gusta caminar en on top: ik zou wel willen een ritje maken in jouw prachtige oldtimer, helaas, no tango dinero. Sorry`.
Wat ik wel wil is `una carta wifi, internet`. Ze willen me 5 kaartjes verpatsen aan dubbel tarief. Nee, ze aanvaarden geen CUC`s (Convertable Cuban Dollars) alleen Peso`s (de lokale munt die enkel nog op de zwarte markt gehanteerd wordt). Vervelend zeg, die 2 munteenheden. Dan maar eerst middageten gaan kopen, betalen met een groot CUC-biljet en ze zullen me wel (veel te weinig – dit wordt weer discuteren) Peso’s als wisselgeld geven. Het is intussen middag, het wordt bloedheet en ik `tsjok` verder naar een gore pizzatent. Deze zijn hier erg cool en mega-trendy (je moet je Cuba voorstellen als België in de jaren 70). 1 uur samen met hongerige Cubanen aanschuiven om een stuk vette kale pizza, d.w.z. enkel belegd met queso want hoy geen chorizo noch jamon, gewikkeld in een stuk vuil karton in ontvangst te nemen. Maar, ik heb mijn Peso`s . Een uurke terugwandelen naar de Wifi carta sjoemelaars en daarmee naar Hotel Jagua om er eindelijk hopelijk online te kunnen. Ff kijken wat er in de FB-gazet te lezen valt. D.w.z.: ik copy & paste legio naar een Word document en lees dat rustig vanavond aan boord. Idem dito met mijn mails. De meest dringende beantwoord ik meteen. Dit met strenge blik op de PC klok. Immers, na amper 1 uur internetten sluit Raul Castro Wifi af. Okay, dan maar terug naar de boot. Als ik buiten kom merk ik dat het hard gaan waaien is – erg lastig om roeiend LB te bereiken. Goh, dan maar eerst terug naar il centro, brood kopen en kijken of ik misschien vandaag officieel een hele hoop WIFI kaartjes kan kopen opdat ik dat gedoe de komende dagen wat kan counteren. Als het daarna nog te fel waait, kan ik ook nog eerst douchen bij de Marina. Mijn douchespullen sleep ik overal mee. In het overheidsgebouw van ETECSA, een soort Cubaanse Belgacom (van in de jaren 70 dus) is het – wat dacht je – aanschuiven. Reeds van buiten voor het gebouw! De deur wordt stevig bewaakt door een macho Cubaan in chic kostuum waarvan de mouwen echter te lang zijn en de broekspijpen te kort. Hij heeft het wel voor mij (él turístico) en evenals voor een paar technische mannen in overall met gereedschapskisten. Wij mogen voor!? Vraag me niet waarom. `Nog even in de zeteltjes ziten en wachten op je beurt` legt de security man me uit. `Muchas gracias señor` speel ik het spel mee. Ik aanschouw de wijze waarop de ambtenaren achter de loketten zitten `werken`. Oh nee, dit is veel erger dan Belgacom!!! De ene slaapt, de andere zit in haar neus te peuteren en de volgende hangt full continue aan de telefoon en mijn Spaans is voldoende om te begrijpen dat dit niet work-related is. Ze zien er allemaal erg moe uit en geeuwen dan ook constant en zonder problemen in je gezicht. De jongeman in het wachtzeteltje naast me, met motorhelm nog op, zucht luid. Ik probeer even: `maybe this is due to the Communistic System here?`. Een fijn gesprek kan compenseren voor te lang zinloos wachten. We stellen onszelf enthousiast voor. De jongeman heet Yannique, beheerst perfect Engels en begint aan een hele uiteenzetting over de afgelopen jaren in Cuba. Hij is een Cubaanse ingenieur die 2 jaar geleden zijn land ontvluchte om elders `iets op te starten` (is in Cuba niet mogelijk). Na een mislukte poging in het toen nog erg criminele Colombia waar hij zijn vrouw en zoontje ook nog hopeloos miste, probeerde hij het samen met hen deze keer in Ecuador waar het goed schijnt te lukken. Hij doceert er aan de universiteit en heeft daarbuiten samen met de vrouw ` a consulting business in the industry`. Nu is hij op vakantie in Cienfuegos tevens om zijn ouders te bezoeken waarvan 1 morgen jarig is. Dan is het plots aan mijn beurt – er hebben mij zelfs al 2 Cubanen voorgestoken! Yannique nodigt me uit voor een rondleiding in Cienfuegos komende zaterdag. Hij kan me zelfs aan de Marina oppikken met zijn oldtimer motor!
Mij favoriete marktkraamster sleurt me mee naar haar `casa` waar ze wijst op een kip die eieren zit te leggen in een aftandse zetel in haar living. Intussen komt een man met paard binnengewandeld en door de openstaand keukendeur zie ik een bed waarin een over bejaarde opa op de bedpan wordt geholpen door zijn achterachterkleinkind van hooguit 8. Wat een taferelen.
Ik koop 30 eieren want minder lukt niet en ze zien er vers uit. Volledig gepakt en gezakt sluit ik aan in de rij op straat voor de bakker. Om 3 P.M. mogen we hier gaan aanschuiven voor een nieuwe lading verse broodjes. Ze kennen me al en beginnen praatjes te slaan waar ik maar een deel van versta. Wat een hartelijke mensen. Een oude Cubaan verscheurd een te groot te droog stuk cake met zijn rotte tanden en geeft het me en maant aan het NU op te eten. Wat kan ik doen? De cake blijft muurvast in mijn keel zitten. Onderaan in mijn boodschappentas, tussen het intussen kokend vlees van op de markt, heb ik nog een fles water zitten.
Als ik het brood nog net bovenop mijn propvolle tas kan fixeren, houdt de oude Cubaan me tegen en propt een volgende even droge cake er nog eens bovenop. Hij lacht zijn bruine tandenstompjes bloot. Zijn ogen schitteren. Dit zijn PARELS, deze mensen. Tof, helaas nog meer en moeilijker te dragen, deze overvolle grote boodschappentassen! Dan komt Eric als een reddende engel met zijn fietstaxi voorbij: mi amiga to Marina? Gratis! Por favor!
Net voor de zon als een sappige sinaasappel in de zee zakt, roei ik bootwaarts. Het is windstil. Met een zaklamp op mijn hoofd spoel ik alle groenten, fruit mede de eieren in eens sopje van zoutwater met een scheut chloor. No cocarachas aqui! Ik ontsteek een T-light in de kajuit en ga koken. Hierbij neem ik een lauwe Mexicaanse Corona. Om 9 u kruip ik te kooi met headlight en boek. Mijn ogen prikken, ik voel mijn benen niet meer maar wil toch nog een paar bladzijden lezen. Het gaat over de geschiedenis van Cuba, mijn laatste Caribische eiland dat me mateloos intrigeert.
Donderdag 10/03 Cienfuegos, Cuba: Laatste impressies Cienfuegos:
Beetje punk, beetje seventies, beetje hip hop, hoe dan ook, voor ons eerder belachelijk zelfs ietwat achterlijk, voor hen mega modern en cool. Daartussen oldtimers en paard en kar. Een unieke setting die je eigenlijk niet mag missen.
Ga dus niet naar Cuba voor mode noch kunst, design, gastronomie . Haute cuisine bestaat hier uit tomaat komkommer, ui en draadjesvlees – ALS het er is. Je kan echter wel vertoeven in de meest romantische restaurants, tuinen, bars, parken met een koloniale architectuur om U tegen te zeggen met daarbij zwoele salsa en rumba muziek en het perfecte weer. Als je even genoeg hebt van dit buitenleven wandel je zo een museum in voor enige Cubaanse interessante revolutie-geschiedenis of ga je een partijtje schaken in schaduw van een boom.
Vooral een sterke aanwezigheid van diverse Cubaanse muziekstijlen.
Maandag 14/03 Onderweg van Cuba (Cienfuegos) naar Belize (Placencia) 660 NM:
Al was de start van deze tocht anderzijds alweer een pittige uitdaging. Daarvoor had ik maar liefst 4 dagen nodig om Cienfuegos te `kunnen lossen` ! De 1-ste dag van mijn gepland vertrek had ik onwaarschijnlijk veel last van de vertrekkers-blues. Nog nooit zo erg geweest of was ik dat gevoel misschien wat vergeten? Cienfuegos was dan ook een zalige plek. Lekker veilig voor anker met zeker wel 50 andere jachtjes rond me. Diverse zeilers van allerlei pluimage van zowat overal waarmee ik weer prachtige vriendschappen smeedde.
Voorts vind ik Cuba op zich een supertof land. Ik overweeg zelfs om het bovenaan mijn TOP-5-lieveling(ei)landen te zetten. Door het frustrerende communistische systeem vol beperkingen (restricted Wifi, zelden kaas in de supermarkt en overal en altijd veel te lang wachten in de rij) ken ik het echter een handicap toe en zal het voorlopig toch nog Puerto Rico, San Blas, Colombia en Portugal moeten laten voorgaan. Maar, ik geef ze veel kansen. Wat mij betreft, kom ik hier terug. Door al deze bekoringen wordt Cuba verlaten dus een shit-ding. Lichte buik- en hoofdpijn en een blik op mijn agenda die me erop wijst dat we na 3 weken, eh, reeds weer 3 weken verder zijn, doen ook mijn huidige overgevoeligheid begrijpen; je weet wel, die maandelijkse hormonale toestanden waarbij ik wentelen in melancholie even toelaat. De teerling is geworpen: ik blijf nog één dagje.Heerlijk! Hop, roeien naar de wal om nog een laatste keer te genieten en de vrienden gedag te zeggen. De volgende ochtend vroeg uit de veren om de zon te zien opkomen in de baai van Cienfuegos tijdens mijn ochtendwandeling langs de Malécon en vervolgens via de Prado naar de bakker om daar de rij Cubanen te vervoegen. Wat ruikt het er heerlijk naar verse broodjes. Op mijn terugweg naar de Marina zeg ik gedag tegen alle ochtend – joggers en – fietsers die ik intussen een beetje begin te kennen. Eric is er alweer met zijn taxi-fiets en neemt me mee . Dan roei ik naar de boot waar ik na het ontbijt alles klaarmaak voor `anker-op`. Eindelijk. De 2-de vertrekpoging wordt helaas ook gestaakt. Deze keer is het een plots opkomende vliegende storm met uithalen tot 30 knopen. Intussen kamp ik met een lage rugpijn. Helemaal geen zin om in deze omstandigheden 30 meter ketting te lichten. Mijn paspoort ligt intussen al aan de wal bij het douane kantoor maar dat is niet zo erg. Zo kan ik tenminste morgenochtend weer niet in de verleiding komen om nog eens naar `il centro` te wandelen. In Cuba kan je niet zonder paspoort bij je te hebben, rondlopen. Er is frequent controle. De 3-de dag is het bladstil als ik wakker wordt. Perfect! Mijn ideale vertrektijd is 4 P.M. wil ik een stop maken bij het 50 mijl verder liggende `Kuifjes`- eiland (Cayo Gaucho del Este) . Maar eerst dien ik mijn schip nog vol te laden met diesel en water. 660 mijl is niet niets. Met dit kalme weer licht ik nu makkelijk het anker om vervolgens naar het aanlegdok te motoren. Alle manoeuvres solo lukken me aardig. Dan leg ik LB terug op haar intussen vertrouwde ankerplek. Ik moet nu nog naar de wal roeien om mijn gestempeld passpoort evenals mijn `dispatcho` (het uitklaardocument dat je krijgt bij het verlaten van een land en nodig hebt bij het inklaren in een volgend land – ook wel `zarpe` genoemd in het Spaans) bij de port captain en douane op te pikken. Het is inmiddels 2 P.M. dus ik heb nog 2 uur voor dit alles. Perfect alweer. Net als ik dit alles bedenk hangen mijn vrienden Rick en Andreas van SY Ghostboat aan mijn reling. Of alles okay is? En wat mijn plannen zijn? “ Oh nee, Sigrid, je gaat best niet vanavond de baai uit! Voel je die wind opkomen? Het gaat weer hard waaien uit het zuiden en met inkomende stroming in de baai is het daar een heksenketel!” Ik wordt overladen met een groot gevoel van ontgoocheling. Weer niet weg vandaag????? Nee, dat kan toch niet meer!!??
`Okay jongens, bedankt voor de waarschuwing, ik ga het wat laten bezinken, moet er nu vandoor, ga mijn pas en dispatcho ophalen `. Roeiend naar de kant pieker ik me suf. Wat te doen??!!?? Should I stay or should I go??? Het wordt dus `stay` wanneer de erg vriendelijke douane officier me dezelfde waarschuwing geeft: quasi onmogelijk om nu in deze condities de baai van Cienfuegos uit te varen, tenzij je van erg veel avontuur houdt. Hij kijkt me zelfs enigszins smekend aan. ` Nee, hoor, ik blijf dan nog maar een dagje`. Plotsklaps zie ik hem zowel de Port Captain als Emilio mijn goede Cubaanse vriend glunderen en verdwijnt alle spanning uit het kleine bureautje. Kom, we gaan nog wat TV nieuws kijken, interessante topics: het nakend bezoek van Obama èn Mick Jagger! De volgende ochtend ben ik mijn wekker een kwartier te vlug af. Je MOET NU gaan, Sigrid, anders blijf je hier voor eeuwig. Net als ik klaar ben met mijn allerlaatste vertrek-voorbereidingen komt de douane officier stipt om 5u00 aangevaren met zijn rubberbootje. Hij doorzoekt de boot, stelt wat vragen, vult de papieren in, drinkt zijn koffie en geeft me nog een stevige handdruk terwijl hij oprecht zegt dat hij me bewondert. Gracias, mi amigo! Het is nog donker. Overal boven me sterren en rond me vele bootjes met slapende mensen al dan niet voorzien van een rondom schijnend wit ankerlicht. Heel even heb ik zin om ook terug in mijn gezellige kooi te kruipen. No way! Op dat anker! Het is de allereerste keer dat ik solo in het donker een ankerbaai verlaat. Spannend. Alles gaat erg goed totdat ik het grootzeil hijs.Het lukt me niet en a.d.h.v. het S.T.O.P. principe ontdek ik dat de winch het niet doet. Aaaaargl, the boatlife!!! Altijd wel wat! Grrrrr. Ik ben zo humeurig dat ik warempel het zeil zo goed als haast volledig manueel weet op te trekken. Okay, laat ons wat zakken en voor 2 reven gaan, ik heb namelijk geen tijd meer want dien dringend te navigeren daar we nu door enge doorgangen laveren. Wordt dit wel een verantwoorde uitdaging: 660 mijl te gaan met een niet werkende grootzeilwinch en opgelapte op sterven na dood zijnde genua?? Dien ik misschien de boeg te wenden en terug te keren? Oh, zalig Cienfuegos, wat trek je me toch aan! Nee, ik ga. NU NU NU!
Twee uren later voel ik me meer dan gezegend met dat dubbel gereefd grootzeil: de zee is wild, golven tot 5 meter en een felle wind die aanwakkert tot 35 knopen, gelukkig nog steeds uit het zuiden wat me een halve-windse koers doet zeilen. Ruig maar goed. Mijn bijboot sleep ik achter me en haar cover is er nu al voor de helft afgewaaid. Ze lijkt wel een wilde dame die wulps haar billen ontbloot.
Ik heb haar niet gestouwd (opgeborgen aan dek of soms zelfs in de boot wat ik doe bij tochten van meer dan 300 mijl, 3 etmalen) daar het plan was om na de 1ste 50 mijl een stop te maken bij Cayo Gaucho del Este. Helaas, herinner ik me de tekst uit de pilots: `niet veilig bij wind uit enig zuidelijke richting.` Op naar Belize: 660 mijl te gaan met niet werkende winch, opgelapte genua en een dolle dinghy achter me. Oh ja, op de koop toe is 1 van de lazybag-touwtjes geknapt – lijntjes die van de mast tot onder aan de giek lopen om het grootzeil in op te vangen bij het strijken. Pfff, het lukt me wel, ze! Het blijft een groot avontuur, deze reis.
Genua dagelijks oplappen en fingers crossed voor niet meer brokstukken. Maar, het lukt me allemaal alweer. Ergens in Maart tijdens zo een 6 daagse solo tocht, Cuba – Belize, 660 NM:
 |
|
